Eigenlijk denk ik niet dat er voortekens kunnen bestaan. Ik geloof niet dat iedereen zijn leven al op voorhand uitgestippeld is, en dat je bepaalde gebeurtenissen in de toekomst kan voelen aankomen. Zo een voorgevoel of voorteken is in mijn ogen gewoon een toevalstreffer die dan uiteindelijk waar blijkt te zijn. Maar als ik natuurlijk zo vaak het verleden opnieuw laat afspelen in mijn hoofd, zoals ik al miljoenen keer gedaan heb sinds jij er niet meer bent, dan stuit ik op meer van die zogezegde tekenen en zou ik er nog aan beginnen twijfelen of dit allemaal toch niet voorgeschreven was. Ik heb dit ook nog van andere lotgenoten gehoord dat ze zich bepaalde signalen herinneren die de sombere toekomst voorspeld hadden. Ook voor mij zijn er bepaalde herinneringen die nu vreemd aanvoelen, omdat ze echt als voortekens kunnen gezien worden.

Nog voordat ik ook maar zwanger was van jou, Liam, heb ik een paar keer tegen je papa gezegd dat ik me té gelukkig voelde dat we elkaar gevonden hadden en dat ik schrik had dat er iets ergs ging gebeuren. Wat precies, daar had ik geen idee van. Maar het kon in mijn ogen niet dat we ons altijd zo goed zouden voelen. Dit voorgevoel is inderdaad uitgekomen.

Mijn zwangerschap van jou heb ik aan onze vrienden persoonlijk willen vertellen. Het heeft dan ook een tijdje geduurd vooraleer iedereen op de hoogte was. Toen een vriendin me zei dat ik het toch ook gewoon op social media kon plaatsen, dan zou ineens iedereen het weten, dan was het enige dat op dat moment door mijn hoofd ging “maar wat als het dan nog foutloopt?” Op dat moment was ik al zeker 5 maanden zwanger van jou, en was je bij alle belangrijke echo’s volledig gezond verklaard. Ik had geen enkele reden om nog te verwachten dat er nog iets mis zou lopen. En toch was het alsof ik het op voorhand wist.

Je papa en ik hebben altijd gezegd dat we graag twee kindjes zouden hebben. Niet enkel alleen jij dus maar ook een broertje of zusje erbij zodat jullie elkaar zouden hebben om samen te spelen. Op het einde van mijn zwangerschap met jou heb ik hem ineens eens gevraagd wat hij zou denken van drie kindjes. Misschien was het gewoon omdat ik zo graag zwanger was van jou, dat de zwangerschap mij goed afging. Of was het toch een voorteken dat jouw zusje niet met jou zou kunnen spelen?

Ik weet nu natuurlijk hoe mijn zwangerschap met jou is afgelopen. Als alles goed was gegaan was ik dit misschien allemaal vergeten en waren er mij andere herinneringen bijgebleven die ik dan evengoed als voortekens van een goede afloop zou kunnen aanhalen.

Ook bij de zwangerschap van jouw zusje zou ik gemakkelijk tekenen kunnen zien. Hier zijn het vooral de datums die mij heel erg opvallen. Je zusje is er sinds de verjaardag van je papa, ze is uitgerekend rond mijn verjaardag, en nog wel heel specifiek op de dag dat ik het eerste baby’tje dat in mijn buik groeide, verloren ben. Ik zie het als goede voortekens. Alsof het universum mij wil vertellen dat het ons persoonlijk een kado wil doen, een verjaardagskado zowel voor je papa als voor mij en de uitgerekende datum exact twee jaar na mijn miskraam, om aan te geven dat het deze keer allemaal wel goed gaat verlopen tot het einde.

Misschien dat het allemaal eigenlijk gewoon toeval is, maar elke positief beetje helpt om de laatste weken van deze zwangerschap te overleven, en dus laat ik het mezelf toe om hierin te geloven. Het komt goed, we gaan je zusje binnen enkele weken levend in onze armen kunnen houden. Het staat nu eenmaal in de sterren geschreven.