Nadat we jou verloren zijn en ik nu opnieuw zwanger ben, voel ik mij vaak alsof ik terechtgekomen ben in niemandsland. Een plaats waar niemand ooit hoort te zijn, een plaats die zelfs niet hoort te bestaan, die enkel gecreëerd werd door een fout in het systeem en waar nu iemand uitzonderlijk en per ongeluk belandt. Een plaats die niet gedefinieerd is, en die zo veel tegenstrijdigheden met zich meebrengt.

We zijn zwanger van ons tweede kindje, wat normaal betekent dat je al zo goed als alles weet en ervaring hebt. Maar wij weten helemaal van niets, ik ben eigenlijk momenteel zelfs nog veel minder voorbereid dan op het einde van jouw zwangerschap,  Liam, omdat ik nu helemaal geen boeken of websites meer gelezen heb over de verzorging van baby’tjes.  Je papa en ik behoren dus niet tot de groep eerste ouders die de prenatale lessen gaan volgen in het ziekenhuis en enthousiast allerlei spulletjes aanschaffen, dat hadden we bij jou allemaal al gedaan. Maar toch hebben we ook geen ervaring hoe we al dat gerief dat nu nog op zolder staat eigenlijk moeten gebruiken.

Over het algemeen worden mensen heel vrolijk en enthousiast in het bijzijn van een zwanger iemand. Ondertussen is mijn buik zo rond dat als ik gewoon op straat rondloop, mensen mijn buik zien en mij met een grote glimlach aankijken, denkende dat ik op een roze wolk rondloop. Terwijl in realiteit dit mij telkens pijn doet, omdat ik niet eens hetzelfde enthousiasme met een vreemde kan delen. Omdat ik ook liever gewoon thuis ben, waar niemand mijn buik hoeft te zien, en ik geen schrik moet hebben dat iemand over mijn zwangerschap gaat beginnen te babbelen. Ik had nogal onderschat hoeveel mensen er zouden vragen “is dit je eerste kindje?” en hoe pijnlijk dit telkens opnieuw is als ik niet anders kan dan onze situatie uit te leggen. Ook aan de verhalen van anderen over hun afgelopen zwangerschappen die dan spontaan naar boven komen, heb ik eerlijk gezegd een hekel. Ik hoef niet te horen bij welke soort onderzoeken ze ongerust waren, hoe misselijk ze in het begin geweest zijn of hoe zwaar toch hun bevalling is geweest. Want zij denken dat ze met mij gewoon dezelfde soort ervaring aan het delen zijn, maar zij hebben hun kindje wel gewoon mee naar huis kunnen nemen en begrijpen niet dat deze zwangerschap allesbehalve normaal is.

Het einde van de zwangerschap van je zusje komt in zicht. De stress en onderbroken nachten gevuld met paniek maken dat ik elke dag aftel naar het eind. Maar langs de andere kant wil ik ook helemaal niet dat deze zwangerschap eindigt. Want nu heb ik ook nog een gevoel van hoop. Dit is mijn derde zwangerschap, mijn twee vorige zwangerschappen zijn geëindigd met enkel maar verdriet. Naar mijn ervaring eindigt elke  zwangerschap enkel in pijn. Nu, op dit eigenste moment, is alles in orde met je zusje en ik hou dat gevoel dan ook liefst nog zo lang mogelijk vast.

Maar het is ook niet allemaal negatief. Het is juist omdat we jou niet meer hebben, dat ik eens zo hard besef hoe kostbaar het is dat je zusje in mijn buik groeit. Ik heb ondertusen al zovele verhalen gelezen van anderen die om medische redenen geen kindjes (meer) kunnen krijgen. Wij hebben wel het geluk dat er geen gekende reden was om niet voor een tweede kindje te gaan. En daar zijn we natuurlijk ontzettend dankbaar voor, blij dat zij mag bestaan, dat zij jouw zusje is.