Opnieuw zwanger zijn nadat jij op het einde nog in mijn buik gestorven bent, brengt heel wat emoties met zich mee. Eerst was er de overtuiging dat ik weer een miskraam zou hebben. Bij elk toiletbezoek verwachtte ik mij aan bloed, probeerde ik mezelf al op voorhand te troosten omdat ik zeker wist dat ik de zogezegde gevarenzone niet zou overleven.

En dan waren we toch ineens twaalf weken en een echo verder die bevestigde dat voorlopig alles goed verliep. Toen begon de kans erin te zitten dat we echt nog een kindje zouden hebben. Dit ging gepaard met schuldgevoelens ten opzichte van jou, Liam. Ik voelde me heel schuldig dat ik weer een beetje hoop had dat we misschien ooit weer blij zouden kunnen zijn, zouden kunnen lachen, missschien zelfs weer iets kunnen voelen dat een beetje iets weg heeft van gelukkig zijn. En hoe konden we daarop ook maar hopen, wetende dat jij er nooit bij zal zijn, dat jij altijd zal ontbreken. Het heeft lang geduurd voordat ik deze schuldgevoelens een beetje kon plaatsen, dat we toch wel zeker ook nog een beetje licht in ons leven verdienen.

Ik voel me ook vaak heel schuldig ten opzichte van je zusje. Bij jouw zwangerschap waren we zo blij, mocht de hele wereld weten hoeveel we naar je komst uitkeken. Deze keer was ik er absoluut niet klaar voor om het nieuws met iemand te delen. Het is heel lang ons geheim geweest, en ik heb zelfs heel hard mijn best gedaan om tot in de twintig weken mijn dikker wordende buik zoveel mogelijk te verbergen voor de buitenwereld. Het was nu eenmaal gewoon gemakkelijker toen niemand het wist, want dan hoefde ik er niet over te praten. Ook de voorbereidingen voor haar komst werden gewoon op de lange baan geschoven. En dit is niet eerlijk ten opzichte van je zusje, zij kan er natuurlijk ook niet aan doen dat haar grote broer er niet meer is, en verdient evenveel blijdschap en hoge verwachtingen die we ook voor jou koesterden. Langs de andere kant doe ik voor haar dan weer andere dingen, als een gek was ik honderd keer per dag grondig mijn handen, ik zorg ervoor dat ik geen seconde anders slaap dan op mijn linkerzij, wat de beste houding zou zijn. Ook tel ik nu drie keer per dag gedurende een uur haar bewegingen en hou ik de resultaten bij. Want het gaat er eigenlijk niet om of ze nog wel beweegt, want dan is het al te laat, het gaat erom of ze ineens minder of meer zou bewegen dan wat voor haar normaal is, in de hoop dat we dan nog op tijd in het ziekenhuis zouden raken om haar te redden. En telkens vraag ik me dan af of jij in de dagen voor jouw dood misschien ook minder bewogen hebt dan normaal en dat als we deze gegevens hadden gehad ze misschien hadden aangegeven dat er iets niet ok was. Ik weet dat ik het antwoord hierop nooit zal weten maar toch kan deze vraag telkens opnieuw in mijn hoofd blijven rondspinnen.

Dan is er natuurlijk ook nog de schrik dat we misschien ook jouw zusje kunnen verliezen. De verhalen van lotgenoten hebben me heel hard geholpen om te gaan met jouw verlies, maar maken het eens zo moeilijk om opnieuw zwanger te zijn. Er zijn gewoon teveel dingen die verkeerd kunnen gaan. Baby’tjes die sterven is mijn normaal, een baby’tje dat gezond geboren wordt lijkt voor mij de grote uitzondering. En dus kan het niet anders dan dat ik een paar keer per nacht wakker word en mij afvraag of je zusje nog wel leeft. En kan ik niet opnieuw in slaap vallen tot ze een aantal duidelijke schopjes gegeven heeft. Ook bij je papa zit de schrik in zijn lijf gebakken, en vraagt hij me voortdurend of ze nog wel genoeg beweegt.

Maar het allesoverheersende gevoel in dit alles, Liam, is dat ik jou elke dag meer en meer mis. Ik ben nu zwanger van je zusje en herbeleef nu bijna exact een jaar later alle fases van mijn zwangerschap van jou opnieuw met haar. En telkens doet dit mij denken aan jou, en alle verwachtingen die we voor jou hadden. Elke keer als zij mij schopt dan mis ik jouw schopjes zo ongelofelijk hard. Soms lijkt het zelfs alsof ik ook nog steeds zwanger ben van jou omdat ik nog steeds ergens op jou aan het wachten ben. Als alles goed blijft gaan, dan zal de geboorte van je zusje een heel dubbel moment zijn, onvoorstelbaar blij en dankbaar zullen we zijn dat we haar mogen vertroetelen, maar tegelijk zo ontzettend triest dat jij er niet bij zal zijn.