37 weken lang was je bij ons. In het begin was je nog onzichtbaar voor de buitenwereld, en wisten enkel wij, je papa en je mama, af van je bestaan. Langzaamaan groeide samen met jou ook mijn buik. En zo liet je ons elke week meer en meer weten dat jij er was. Eerst nog met kleine stampjes binnen in mij, dat evolueerde dan tot echte kicks, zo hard zelfs dat heel mijn buik ervan trilde.  Met elke beweging telden we samen af tot je in onze armen zou liggen. Totdat je ineens niet meer bewoog. Je was er niet meer.

Een tijdje na jouw geboorte ben ik mijn gedachten en gevoelens beginnen neer te schrijven. Het helpt me om wat structuur te brengen in mijn chaotisch hoofd. Het lucht ook op, eens de zinnen op papier staan, kan mijn hoofd ze ook makkelijker loslaten. Ik richt mijn woorden ook altijd aan jou, Liam,  zodat ik jou over ons leven kan vertellen zoals ik vast en zeker ook gedaan had als je nog bij ons was geweest. Zo kan ik ook mijn favoriete woorden gebruiken, namelijk “je mama” en “je papa”.

Zelf heb ik ontzettend veel steun gevonden in het lezen van blogs van lotgenoten. Als ons verhaal ook maar één ander iemand een beetje moed kan geven in moeilijke tijden, dan is dit het bloggen helemaal waard. Deze persoon heet ik dan ook graag welkom. Het spijt me heel erg dat je hier terechtgekomen bent. Samen wordt het hopelijk allemaal net iets draaglijker.