Vandaag is het jouw verjaardag. Vier jaar geleden werd je geboren. Het was eerst een afschuwelijke dag, veel erger dan de ergste nachtmerrie die ik me ooit had kunnen inbeelden. Wat een simpele routinecontrole had moeten zijn, veranderde ineens in een voor ons hartverscheurend moment, de boodschap dat jouw hartje gestopt was met kloppen.

Van al de uren daarna in het ziekenhuis herinner ik me nog maar flarden hier en daar. Ik was toen duidelijk nog in de ontkenningsfase, volledig overdonderd door wat er aan het gebeuren was. Ik onderging het feit dat ik moest bevallen, liet een epidurale steken en toen was het wachten tot je er eindelijk zou zijn. De lieve vroedvrouwen deden heel hard hun best om mij zoveel mogelijk te ondersteunen. Ze raadden mij aan om jou zeker vast te houden. Nu lijkt het zo raar dat ik toen twijfelde of ik dat wel zag zitten. Ik had schrik dat ik teleurgesteld ging zijn over hoe je er zou uitzien, ik had namelijk nog nooit eerder een gestorven baby gezien.

Gelukkig was dat gevoel meteen verdwenen toen je er was. Ik herinner me nog heel goed het moment dat ik je voor het eerst in mijn armen hield. Ik was eerst en vooral verbaasd over het gewicht dat in mijn armen lag. Ook al wist ik dat je ongeveer drie kilo woog, om de een of andere reden voelde het in mijn armen als veel meer aan. En dan zag ik jouw gezichtje. Je was zo perfect, zo helemaal af. Ik kon maar niet geloven dat je papa en ik zoiets moois gecreëerd hadden. Het was letterlijk liefde op het eerste gezicht.

Jouw geboorte heeft ons leven helemaal veranderd. Het is een breekpunt tussen hoe alles was toen je nog leefde en de puinhoop die ons leven geworden is toen jij gestorven bent. Vier jaar verder kan ik niet zeggen dat die puinhoop verdwenen is. Hij is wat aan de kant geschoven om ook plaats te maken voor onze regenboogjes die een vrolijke en warme thuis verdienen. Maar er zijn nog steeds veel momenten, vooral in de buitenwereld, weg van die veilige thuishaven waar jij zo ingeburgerd bent, dat ik mij eenzaam, verloren en misbegrepen voel.

Maar wat er in de afgelopen vier jaar wel een constante is gebleven, is die liefde die ik voor jou voel. Het maakt niet uit of jij hier fysiek aanwezig bent, in mijn gedachten hoor jij er nog steeds bij. Ik denk vaak aan hoe je was vier jaar geleden als pasgeboren baby’tje en ook aan hoe je nu zou zijn als vierjarige, Liam. Hoe je nu trots vier vingers in de lucht zou steken als antwoord op hoe oud je nu bent. Hoe je er niet van de eerste keer zou in slagen om je vier kaarsjes uit te blazen. Hoe je gezichtje zou oplichten van vreugde bij het zien van al de cadeautjes speciaal voor jou. Hoe je van boven tot onder vol chocolade zou hangen na het eten van je verjaardagspannenkoeken. En vooral hoe ik jou vandaag extra hard zou knuffelen en je vier dikke kussen zou kunnen geven.

Gelukkige verjaardag, Liam. Je wordt heel hard genist.