Het is alweer een tijd geleden dat ik hier nog iets neergeschreven heb, Liam. Tijd. De tijd doet vreemde dingen sinds jij er niet meer bent. Het is de tijd die ons verder duwt in ons leven. Of we nu willen of niet, de tijd tikt maar verder. Zo is het ineens al een jaar en negen maanden geleden dat ik jou voor het eerst en meteen ook het laatst in mijn armen hield.

Soms lijken deze herinneringen een eeuwigheid geleden, omdat er ondertussen al veel veranderd is in ons leven. Ook al leek dat toen onmogelijk te zijn, toch hebben we sinds die dag ook al nieuwe herinneringen opgebouwd. Je hebt nu natuurlijk een kleine zus, we zijn ook al een paar keer zonder jou op vakantie geweest en ons huisje is nu uitgebreid met een nieuwe badkamer. Maar er zijn ook vele andere, kleinere dingen die veranderd zijn simpelweg omdat de tijd verdergaat. Zo moest ik bijvoorbeeld mijn auto laten vervangen. Het was onderweg naar een klant voor het werk dat jij mij voor de eerste keer heel duidelijk enkele keren achter elkaar gekickt heb. In die auto hebben we uren en uren samen doorgebracht, heb ik veel tegen jou gebabbeld, hebben we samen ontelbare keren naar Ed Sheeran geluisterd en legde ik in de file vaak mijn hand op mijn steeds boller wordende buik.  Zelf zou ik er dan ook niet voor gekozen hebben om deze auto met al deze herinneringen aan jou weg te doen, maar doordat de tijd nu eenmaal verdergaat, kon het niet anders en rijd ik nu rond met een wagen die jij nooit gekend hebt. Ook op het werk zijn er ondertussen al een aantal collega’s weggegaan die jou hebben zien groter worden in mijn buik, tegen wie ik vertelde over hoe goed jij wel niet aan het groeien was.  Het is telkens weer een beetje meer afscheid nemen van jou, jou hadden we al moeten achterlaten in het ziekenhuis en nu moeten we precies langzaam maar zeker ook telkens nog afscheid nemen van zaken waaraan jij verbonden bent, dingen die herinneringen met jou doen oproepen. Het is telkens zwaar omdat we weinig tijd hebben gehad om veel herinneringen te delen samen.

Maar ik doe mijn best om je toch ook nog op een of andere manier in het heden bij ons te hebben en je te verweven in het leven dat we nu leiden. Voor het slapengaan geven je zusje en ik bijvoorbeeld altijd een kusje aan jouw foto en zeggen we hoeveel we je missen. Onze bezoekjes aan je graf maken een groot deel van ons leven uit. Als iemand de moeite neemt om eens iets over jou te vragen, jou gewoon al meetelt als het over ons aantal kinderen gaat, of zelfs meegaat naar je graf, dan doet me dit zo enorm veel plezier. Deze personen ben ik zo ontzettend dankbaar omdat we er samen in slagen om jou toch ook weer aan nieuwe situaties te verbinden en nieuwe herinneringen over jou op te bouwen.

En natuurlijk blijft mijn band met jou en de herinneringen die we met ons tweetjes delen ook nog even sterk. Ik hoef maar gewoon mijn ogen even te sluiten en dan heb ik je weer dichtbij me, lig je weer in mijn armen en ben ik je mooie gezichtje opnieuw aan het bewonderen. Dan lijkt het ineens nog maar een week geleden te zijn dat ik jou vast had. En wat er ook gebeurt, het maakt niet uit hoelang de tijd al verder getikt is, ik weet dat deze herinneringen me voor de rest van mijn leven zullen bijblijven. Of zoals Coby Grant het zo mooi zingt: “I love you to the moon and back, as long as I live”.