Enkele dagen nadat je geboren bent, Liam, hebben we je lichaampje begraven op het kerkhof op wandelafstand van ons huis. Je begrafenis was het enige wat ons op dat moment nog restte om te doen voor jou. Gelukkig werd alles geregeld door een hele vriendelijke en professionele begrafenisonderneemster. Zij had alles tot in de puntjes voorbereid en wij hoefden enkel maar ons akkoord te geven over haar suggesties.  Dit deden we dan ook zonder meer, want wat wisten wij veel over hoe je best je kindje begraaft. En het is ook niet zo dat we toen nog in staat waren om hier helder over na te denken.

Toen de dag daar was en we bij jouw plekje aankwamen stond jouw kistje al klaar. Ik weet nog dat dit mijn hart brak, dat de persoon die ik zo graag zag, paste in zo een klein kistje. Dat al die liefde voor jou niet tastbaar was en er daar dan ook geen ruimte voor voorzien hoefde te worden. Er werden enkele toepasselijke tekstjes voorgelezen en een paar mooie liedjes gespeeld, zoals Precious child van Karen Taylor- Good. Tot op vandaag kan ik hier niet naar luisteren zonder dat de tranen over mijn wangen rollen. Dit liedje is voor mij onlosmakelijk verbonden aan jouw begrafenis.

En dan was het tijd om jouw kistje te laten zakken en het met aarde te bedekken. Wat een vreselijk moment, jou zo achter te moeten laten. Het liefst van al was ik toen ook mee in de grond gekropen, zodat ik bij je kon blijven en je niet alleen zou moeten laten.

En dat was het dan. Dat gevoel had ik toen toch heel sterk. Na acht maanden in mijn buik te hebben gegroeid was onze droom van de ene dag op de andere voorbij, en jouw begrafenis enkele dagen later voelde toen aan alsof dit het eindpunt was met jou. Gedaan. Einde.

Al snel hadden je papa en ik door dat dit niet het eindpunt hoefde te zijn, dat we helemaal geen definitief punt achter jou konden zetten én vooral dat we dit absoluut niet wilden. Jij ging nog steeds verderleven bij ons en met ons in ons hart. We gingen je absoluut niet vergeten en je ging verweven worden in ons leven.

Sindsdien gaan we dan ook regelmatig bij jou op bezoek. Er zit geen vaste structuur aan verbonden omdat ik niet wou dat het ooit als een verplichting zou aanvoelen. We komen op bezoek als we daar zin in hebben. Soms is dat elke dag, soms een keer per week. Soms blijven we lang, soms passeer ik letterlijk gewoon om eventjes dag te zeggen. Soms kom ik met je papa, soms kom ik alleen, nu komt soms je zusje mee. Ook ben ik al eens met een vriendin op bezoek gekomen, dat waardeer ik enorm als zij de tijd nemen om ook eventjes naar jou te gaan. Het kan zijn dat we heel droevig zijn als we bij jou zijn, maar het kan mij ook geweldig deugd doen jou zo dicht bij me te hebben. Meestal denken we daar aan jou en vertellen je vanalles. Af en toe is het een actiever bezoek, als we een nieuw figuurtje voor jou bij hebben, een bloemetje planten of het tijd is om wat onkruid uit te trekken. Afgelopen zomer kon ik het ook eens als een uitstapje beschouwen en heb ik me een paar keer in het gras voor jouw grafje geploft met een boterham en hielden we een soort van picknick.

Door omstandigheden ben ik de laatste tijd niet veel op bezoek kunnen komen bij jou. Omwille van de renovatiewerken aan ons huis logeren we wat verder weg van je grafje bij je oma en opa, en ook door het koude winterweer in combinatie met je verkouden zusje is het er niet vaak van gekomen. En ik merk dat ik het dan mis, deze bezoekjes. Dat het niet enkel een gewoonte is maar dat ik er echt veel aan heb.

Ik had je veel liever gewoon bij ons thuis gehad, maar aangezien dat geen optie is, komen wij graag op bezoek bij jou. Het is een van de vele manieren om je dicht bij ons te voelen, een van de manieren voor ons ook dat we allemaal samen kunnen zijn, als het gezin dat we ondertussen zijn, namelijk met ons vieren. Papa, mama, jij en je kleine zus.