Er wordt nogal eens vanuit gegaan dat de pijn die gepaard gaat met het verlies van een kindje erger wordt naargelang dat kindje ouder geworden is. Zo heb ik al een vriendin horen vertellen over een miskraam in haar familie, terwijl het dan eigenlijk ging over het verlies van een kindje na 5 maanden zwangerschap. Blijkbaar is dit voor haar niet lang genoeg om het als een volwaardig kindje te beschouwen. Wij krijgen dan bijvoorbeeld te horen dat verre familie ook hun kind verloren zijn, en dan voegen ze toe “en zij was zelfs al 20 jaar” met als ondertoon dat hun verlies nog veel erger is dan het onze.

Je raadt het al, Liam, ik vind niet dat die redenering opgaat. Er bestaan geen woorden die kunnen beschrijven hoe hard wij jou missen. Het is veel erger dan hard of harder of hardst. Zo een groot verdriet vergelijken met een ander groot verdriet heeft in mijn ogen gewoonweg geen zin. Verder denk ik niet dat je je kindje liever begint te zien als het ouder wordt. Op een bepaald moment in de zwangerschap neemt je moederinstinct over en zijn het niet meer gewoon celletjes die in je buik groeien maar is het je kindje dat zich aan het ontwikkelen is. Dit is niets rationeels of iets dat je kan tegenhouden. Ik heb dit in het begin namelijk geprobeerd tijdens mijn zwangerschap van je zusje. Ik wou mezelf beschermen voor het geval het weer mis zou lopen en probeerde me niet te hechten aan haar. Toch had ik snel door dat dit zinloos was, willen of niet, ze was mijn kindje geworden met het daarbij horende plaatsje in mijn hart. Ik geloof dus niet dat wij jou erger missen dan bijvoorbeeld iemand die zijn kindje rond 20 weken zwangerschap verloren heeft. Of mocht er iets gebeuren met je zusje, dan zou ik niet nog meer rouwen om haar dan om jou omdat ze ondertussen al 3 maanden oud is.

Meer nog, als ik een verhaal hoor van iemand die een al ouder kindje verloren heeft, dan ben ik jaloers op hen. Jaloers op de tijd die ze samen gehad hebben. Dat zij wel de stem van hun kindje kennen, dat ze hen zoveel knuffels hebben kunnen geven, dat ze ontelbare foto’s van hen hebben. Maar vooral jaloers op al die mooie herinneringen die ze nu terug kunnen ophalen. Want daar heb ik het nu heel moeilijk mee, Liam. Heel graag zou ik veel over jou praten, zodat je er toch ook altijd nog een beetje bij bent en je nooit vergeten kan worden. Maar ik heb zo weinig om over te vertellen. Ik kan enkel maar blijven herhalen hoe mooi je er uitzag bij je geboorte, dat je mijn neusje en mijn wangetjes had, dat je volledig af en perfect was.  Ik kan er aan toevoegen hoeveel je woog en hoe groot je was. Maar daar stopt het al zo’n beetje. Als ik nog meer wil vertellen dan moet ik al een stap verdergaan, en iets vertellen over wat er gebeurd is toen je in mijn buik zat. Dan kom ik niet verder dan je naam even te vermelden. “Toen ik zoveel maand zwanger was van Liam, toen…”.

En zo komt het dat in vele gesprekken er geen enkele aanleiding is om al gewoon jouw naam te laten vallen. Dit feit maakt mij soms heel onrustig als er mensen op bezoek komen. Ik voel dan echt een drang om over jou te praten, maar het komt er vaak niet van. Als het bezoek dan weer naar huis is en jouw naam geen enkele keer vernoemd werd, dan voel ik me een slechte mama ten opzichte van jou. Ik vind dat het namelijk nog steeds mijn taak is om voor jou te zorgen. Dit kan niet meer op de conventionele manier, maar een van de dingen die ik wel nog kan doen, is ervoor zorgen dat jij niet vergeten wordt en er toch nog bijhoort door jou zoveel mogelijk te vernoemen. Wanneer ik hier niet in geslaagd ben, dan overloop ik achteraf opnieuw de gesprekken die gevoerd werden totdat ik enkele vergezochte gaatjes vind waar ik wel iets over jou had kunnen zeggen, in de hoop dat ik er bij een volgende keer wel spontaan opkom om je in het gesprek te wringen. Het lijkt soms een beetje alsof ik aan het studeren ben voor een spreekbeurt op school. Hoe meer ik oefen, hoe vlotter het hopelijk de volgende keer gaat overkomen.

Ook proberen je papa en ik om zelf voor een aanleiding te zorgen zodat we jou kunnen vermelden. We hebben al gemerkt dat tastbare zaken hiervoor het makkelijkst werken. Bij ons thuis hangen er foto’s van jou aan de muur en we gaan iets moois maken van jouw hand-en voetafdrukjes. Allebei dragen we ook een armbandje met jouw naam op. Jouw zusje doe ik opzettelijk kleertjes aan met als opschrift “Liam’s little sister”. En af en toe maken we ook speciaal pinguïinkoekjes, omdat pinguïns ons steeds aan jou doen denken. Al deze attributen helpen ons om jou toch te vermelden. Hoe moeilijk of hoe ongemakkelijk het voor anderen het ook is, wij gaan niet ophouden over jou te praten.