Er zijn ondertussen alweer een aantal weken van 2019 voorbijgegaan en dat betekent dat ook de zogezegde feestperiode eindelijk achter de rug is. Deze periode begon voor ons vanaf eind november, namelijk met jouw verjaardag op 28 november, gevolgd door de komst van de Sint, Kerstmis, Nieuwjaar en Driekoningen. Allemaal beladen dagen die kort op elkaar volgden dus, dagen waarop we jou eens zo hard moeten missen.

Tegen de dag van jouw eerste verjaardag keek ik al zo goed als een heel jaar op. Slechts enkele weken na jouw stilgeboorte stond het voor mij vast dat die dag verschrikkelijk droevig ging zijn, waarschijnlijk de ergste van het gehele jaar. Elke 28ste van de maand kreeg ik kippenvel bij het besef dat je verjaardag weer een stap dichterbij was gekomen. In het begin hoopte ik stiekem dat ik op die dag al opnieuw zwanger zou zijn van een brusje van jou, denkende dat die dag zonder een sprankeltje hoop in ons leven té erg zou zijn. Als je mij toen had gezegd dat je zusje mee zou kunnen naar jouw graf om jouw verjaardag te vieren, dan zou ik je volledig gek verklaard hebben. Het is vreemd toch hoe snel het leven kan veranderen, in de negatieve zin toen ik plots te horen kreeg dat jouw hartje niet meer klopte, maar ook in de positieve zin toen we zo onverwachts ineens zwanger waren van haar.

Ik had me voorgenomen dat ik op 27 november, de dag dat we te horen kregen dat je niet meer bij ons was, triest mocht zijn. Droevig om al wat had kunnen zijn. Al die gemiste vrolijke momenten, jouw ontbrekende gehuil bij je geboorte, jouw oogjes die mij nooit hebben aangekeken, jouw stem die ik nooit gehoord heb, al die uitgebleven knuffels en kusjes die ik jou zeker zou gegeven hebben. Maar 28 november, jouw verjaardag, die wou ik vieren. Omdat we blij mogen zijn dat jij er geweest bent, dat je van mij een mama gemaakt hebt, blij om al die mooie momenten die we samen beleefd hebben met jou in mijn buik. En dus had ik op voorhand veel spulletjes gekocht om er toch een echte verjaardag van te maken. Er was taart met een kaarsje om uit te blazen, leuke verjaardagsservietjes, ballonnen, en we hebben zelf lekkere pinguïnkoekjes gebakken. Toegegeven, Liam, al deze accessoires konden niet verbergen dat er geen echt feestgevoel in de lucht hing die dag. Daarvoor is het een jaar nadien toch nog steeds te pijnlijk dat jij er niet meer bent en het gemis nog veel te groot.

Op de andere dagen hebben we ons best gedaan om jou ook steeds te betrekken in al wat er gebeurde. Ik vind het belangrijk dat we hier nu extra aandacht aan schenken, zodat dit een gewoonte wordt en jij mee opgenomen wordt in onze jaarlijkse tradities. Zo stond ik er bijvoorbeeld op dat er ook voor jou een schoentje klaar zou staan voor de Sint. Zoals zo vaak zorgt dit dan toch ook weer voor een dubbel gevoel. Het gaf me veel voldoening dat ik voor jou mooie schoentjes met sterretjes op had gevonden en ook als geschenkje een klein kerststalletje voor op je graf. Maar tegelijkertijd maakte het me zo droevig dat jij deze schoentjes nooit zal dragen en dat ik in de speelgoedwinkel op zoek moet naar kleine figuurtjes die ik op je graf kan zetten in plaats van iets te kunnen kopen waar je echt mee zou kunnen spelen.

En toen was het alweer de laatste dag van 2018. Er is een volledig jaar voorbijgegaan zonder dat jij er nog was. Dit betekende telkens opnieuw een eerste keer zonder jou. De eerste keer de verjaardag van je papa zonder jou, de eerste keer vader- en moederdag zonder jou, de eerste keer op reis zonder jou, de eerste dag terug op het werk zonder jou. Maar ook allemaal meer alledaagse dingen die we voor het eerst opnieuw hebben gedaan zonder dat jij er nog was, zoals voor het eerst een keer opnieuw naar de cinema of de eerste keer dat ik terug opnieuw heb kunnen lachen toen er iets echt grappig was. 2018 was ook gevuld met herinneringen aan het jaar ervoor, toen jij nog in mijn buik zat. Gedachten in de trend van “exact een jaar geleden waren we nu daar en had ik al een ronde buik” kwamen constant in mijn hoofd. Wat dit zo pijnlijk maakte is dat ik nog heel goed wist hoe gelukkig ik me toen telkens gevoeld heb en hoe gebroken we een jaar later zijn. Ik heb me dan ook geërgerd aan de gewoonte dat we iedereen een gelukkig nieuwjaar wensen. Het is maar de vraag of ik ooit weer hetzelfde niveau van geluk kan voelen als toen. Ook als we een kaartje krijgen met de boodschap “alles wat je maar wensen kan voor 2019” dan irriteert me dit. Ik heb maar 1 grote wens, Liam, maar die kan natuurlijk nooit in vervulling gaan. De wensen laten we dus maar voor wat ze zijn. 2019 wordt opnieuw een jaar zonder jou, en daar gaan we maar weer het beste van moeten maken.