Op reis gaan. Voordat er nog maar sprake was van jou, Liam, zou ik gezegd hebben dat er niets beters bestond in het leven. Een paar weken vrijaf op het werk gecombineerd met een exotische bestemming, echt iets om een heel jaar reikhalzend naar uit te kijken. Weken op voorhand begon voor mij het avontuur al, urenlang zat ik met mijn neus in reisgidsen en dokterde ik ons hele reisplan uit. En toen groeide jij in mijn buik en dachten je papa en ik dat we voor de laatste keer alleen met ons tweetjes weg zouden gaan. Ik was al goed rond toen we vorig jaar in september nog genoten van twee rustige weekjes babymoon. Ons lijstje met verre vakantiebestemmingen waar we ooit zeker nog naartoe wilden, hadden we al met plezier weggeborgen.

Wat moesten we nu dit jaar aanvangen? Je papa en ik gaan allebei alweer een tijdje opnieuw werken, enkele weken vrijaf tijdens de zomer hadden we dus zeker verdiend. Maar wat zouden we nu best met deze tijd doen? Gewoon thuisblijven was zeker een optie, thuis is waar jij ook het meest aanwezig bent, je fotootjes hangen aan de muur, je figuurtjes en kaarsje staan mooi zichtbaar in de kast, en je grafje is op wandelafstand van onze deur. Het zou heel moeilijk zijn om dit achter te laten, maar langs de andere kant zou het me alleen nog droeviger maken om weken doelloos en verloren thuis te zitten.

We zouden dus echt weggaan, maar waar naartoe? Een bestemming van ons lijstje zou gekund hebben, maar dit voelde volledig verkeerd aan. Deze reizen hadden we ons helemaal anders voorgesteld en we hadden vooral al in ons hoofd gezet dat we hier de eerstkomende jaren niet naartoe zouden kunnen. We konden ons nu toch moeilijk verheugen dat we dit toch nog konden, alsof het feit dat jij er niet meer bent toch ook een positief kantje heeft. Dat is natuurlijk helemaal niet het geval. Van ons lijstje ging dus niets geschrapt worden, het zou een nieuwe bestemming worden. En toen herinnerde ik mij een blogbericht dat ik gelezen had toen jij nog maar pas gestorven was, dat vertelde over Faith’s lodge, een organisatie in Wisconsin die lange weekends organiseert voor ouders van een gestorven baby’tje. Dit was het. Vakantie nemen om over jou te praten en aan jou te denken. Dit voelde goed aan.

Toch was het nog steeds moeilijk om enthousiast te zijn over deze reis. Nog moeilijker om onze koffer te pakken en jou precies te moeten achterlaten. Maar ook hiervoor kreeg ik goeie raad van een lotgenote. Zij gaf aan dat ze ook steeds voor haar overleden meisje een koffertje inpakt met een paar spulletjes. En dus heb ik voor jou een rugzakje gekocht, Liam, en ben je nu mee met ons op reis. In elke nieuwe hotelkamer pak ik eerst jouw foto, kaarsje en pinguïnfiguurtjes uit en krijg je een mooi plaatsje. Zo ben je er toch ook nog altijd bij.