Heel triest vind ik het om dit te moeten concluderen, maar het is een feit, Liam, dat mensen over het algemeen niet op een normale manier omkunnen met het verdriet van een andere persoon. Op de werkvloer wordt dit nog het meest onderstreept. Als ik op vakantie ben geweest, dan is het heel normaal dat ik bij mijn terugkomst van talloze collega’s de vraag krijg hoe het geweest is en of ik mooi weer heb gehad. Ben ik ziek geweest dan zullen ze me vragen of ik al helemaal hersteld ben en welk virus er mij geveld had. Aan collega-mama’s die terugkwamen uit zwangerschapsverlof werd oneindig veel keer gevraagd hoe het allemaal verlopen is en hoe hun baby’tje het nu stelt. Dit gebeurt allemaal heel natuurlijk, en zonder dat iemand hier bewust over nadenkt. Een collega was er een bepaalde periode niet, dus bij zijn terugkomst geef je hem een gemoedelijke welkom terug met een kleine babbel erbij. Normaal, toch?

Ik heb ondervonden dat deze normale reactie blijkbaar toch niet geldt als je terugkomt nadat je baby’tje gestorven is. Je zou verwachten dat het equivalent voor deze situatie iets is als “ik heb gehoord wat er gebeurd is, nog veel sterkte”. Een korte, simpele zin die aangeeft dat ze het erg vinden dat jij er niet meer bent, Liam. Maar voor de grote meerderheid van mijn collega’s is zo’n klein teken van medeleven een serieuze brug te ver. In de plaats hebben zij er voor gekozen absoluut geen woord tegen me te zeggen en hebben ze zo compleet proberen te negeren dat ik er een goede vijf maanden niet was.

Gelukkig waren er ook een aantal die het wel hebben aangedurfd om gemeend te vragen hoe het ondertussen met me was. Dan waren er helaas ook een paar die mij kort samengevat hebben gezegd dat we maar best gewoon een andere baby moesten maken. Alsof jij vervangbaar zou zijn, Liam. Duidelijk niet beseffend dat al zou je nog 100 broertjes of zusjes krijgen, het gemis om jou nog altijd even groot zou zijn. Deze opmerkingen, alhoewel het in hun hoofd waarschijnlijk met de beste bedoelingen was, kwamen zo ontzettend hard aan dat ik daarna telkens ben gaan uithuilen in het toilet.

Toch heb ik ook twee schatten van collega’s die mij echt willen helpen en die altijd bereid zijn om naar mijn verhalen over jou te luisteren. Ze proberen er te zijn voor mij wanneer ze merken dat het mijn dag niet is, vragen ook hoe het met je papa gaat en geven mij steeds de ruimte om jouw naam in onze gesprekken te vermelden. Natuurlijk konden we het hiervoor ook al goed met elkaar vinden, maar nu apprecieer ik ze nog zoveel meer. Was iedereen maar zoals hen. Was jij er gewoon nog maar.