Mijn hersenen weten dat ik er niets aan kon doen. Jij bent gestorven in mijn buik. Jouw hartje is ineens gestopt met kloppen. Mijn vruchtwater was volledig helder, wat bewijst dat jij geen stress hebt gehad en dit alles heel plots moet gebeurd zijn. Of er toch een verborgen medische reden voor was, dat zal ik nooit weten. Volgens de statistieken kunnen vele stilgeboortes niet verklaard worden. Ook bij jou was dit het geval. Als zelfs de dokters achteraf niet kunnen zeggen wat er verkeerd is gelopen, hoe zou het dan ooit mijn fout geweest kunnen zijn.

Het maakt niet uit hoeveel keer ik dit mezelf vertel toch is hij daar om mij gezelschap te houden, mijn nieuwe vriend: Schuld. Het is een slechte vriend die langskomt wanneer het hém goed uitkomt, die aan de deur staat net op een van die weinige momenten dat ik opnieuw durf te geloven dat het ooit wat beter zal gaan. Ook al negeer ik hem in het begin, hij vindt toch een manier om binnen te geraken. En dan geraak ik er niet meer vanaf. Hij beseft niet dat ik mijn slaap nodig heb, dat hij mij ’s nachts gerust zou moeten laten. In plaats daarvan blijft hij mij. En fluistert hij donkere gedachten in mijn oor. Dat ik die nacht op mijn rechterzij geslapen heb, ook al wist ik eigenlijk dat jij dat niet graag had. Dat ik die dag veel te actief heb rondgelopen om nog de allerlaatste puntjes op mijn babylijstje af te werken. Dat ik ’s avonds tijdens de film had moeten weten dat het niet goed zat, jij liet normaal veel van je horen en toen niet. Dat er zeker en vast toch wel een alarmbel had moeten afgaan. Dat een goede mama toch wel zou geweten hebben dat er iets mis was met haar baby. Dat ik een slechte mama ben die jou niet verdiend heeft. Dat jij er daarom niet meer bent.

Deze gedachten kunnen urenlang in mijn hoofd ronddwalen. Ze maken me compleet gek. Ze maken me zo wanhopig dat ik uiteindelijk bij je papa ga uithuilen en hem al snikkend vertel dat het allemaal mijn schuld is. Maar hij is het er niet mee eens. Keer op keer herhaalt hij dat ik hier niets aan had kunnen veranderen. Dat het absoluut niet mijn schuld is. Dat ik een goede mama ben voor jou, dat je geen betere mama had kunnen hebben.

En zo zet hij Schuld aan de deur en zegt hem dat hij hier niet meer welkom is. Wanneer je papa in de buurt is, durft hij dan ook niet meer op te dagen. Nu nog een manier vinden om hem buiten te houden wanneer hij niet in de buurt is.