Baby’s, baby’s en nog eens baby’s. Het is alsof ik een of andere vijand heb gemaakt die nu wraak op mij neemt door in mijn omgeving overal schattige baby’s te laten verschijnen, zodat ik er lekker altijd aan herinnerd word dat enkel jij er niet meer bent, de rest van de wereld heeft wel gewoon hun baby’tje gezond op deze wereld gekregen.

Als ik een wandelingetje in de buurt ga maken, beslissen ineens een aantal mama’s dat ze ook deze weg maar nemen zodat ik gegarandeerd een aantal buggy’s met rustig slapende baby’s moet passeren. Als ik aan de kassa sta aan te schuiven, is dit blijkbaar het beste moment om met een buggy achter mij te komen staan, want aan deze baby kan ik zelfs niet fysiek ontsnappen, ik kan niet anders dan hem een goed aantal minuten in mijn buurt tolereren. Net voor ik de apotheek binnenstap om vlug wat hoestsiroop te kopen, werden alle modellen op de reclamefoto’s voor een of ander product vervangen door ronde baby’s met een schattige lach. Ook bij onze huisdokter werd nog snel een babyfoto ingekaderd en op haar bureau gezet zodat ik er tijdens heel ons gesprek gedwongen moet op zitten te kijken. De buitenwereld kan op deze manier aanvoelen als een boze wereld, waarin iedereen zijn baby’tje vrolijk tentoonspreidt. Ik vlucht in de plaats naar huis, doe de deur dicht en de rolluik naar beneden. Weg van al die onverwachte ontmoetingen met baby’s. Van al wat mij er aan doet herinneren dat ik normaal nu ook met jou op stap zou moeten gaan.

Maar zelfs thuis is er geen ontsnappen aan. Een telefoontje over de geboortelijst die we voor jou gemaakt hadden, een geboortelijst waarvan geen enkel zorgvuldig uitgekozen artikel ooit voor jou gekocht zal worden. Een nieuwsbrief van een of ander babymagazine waar ik me tijdens mijn zwangerschap voor had ingeschreven. En het kan nog erger. Ineens een berichtje van een vriendin die trots stuurt dat ze meter is geworden, met daarbij zelfs een foto van het jongetje. Of dat kaartje dat ik dacht dat iemand gestuurd had om zijn medeleven aan ons te tonen, dat uiteindelijk een geboortekaartje bleek te zijn, om aan ons te verkondigen dat hun zoontje nu wel gewoon in hun armen ligt. Deze berichtjes werden zomaar verstuurd, zonder ook maar een klein vriendelijk woordje erbij, hoewel ze heel goed weten dat we jou zo hard missen.

Het is heel simpel, deze confrontaties zijn te zwaar voor mij. Ik ben heel blij dat al deze baby’tjes levend ter wereld zijn gekomen, ik wens echt niemand toe wat wij nu moeten doormaken. Maar ik wil het niet horen of zien. Ik hoef geen bewijs te zien van hoe gelukkig al die andere mensen met hun kindje zijn, ik weet het zo ook wel dat als jouw hartje was blijven kloppen wij nu op een roze wolk zouden vertoeven. Maar onze wolk is van kleur veranderd, wij verblijven nu op een pikzwarte. Ik kan er dan ook niet bij dat vrienden van ons niet inzien dat ze ons niet zomaar vrolijk babynieuws kunnen meedelen. Dat ze niet aanvoelen dat ze daarmee een bom doen afgaan die ons huis nog dagen in puin doet veranderen. Het liefst zou ik dan ook een schuilkelder bouwen, waar ik écht veilig ben en niet gekwetst kan worden. Maar ik weet dat dit niet realistisch is. Er zit maar een ding op, het puin opkuisen en de gebroken stukken van ons hart weer zo goed als mogelijk aan elkaar lijmen.