Maandenlang hadden we geprobeerd om ons zo goed mogelijk voor te bereiden op jouw komst. Dit ging van zwangerschapsboeken lezen, je kamertje schilderen en decoreren, je meubeltjes monteren tot allerlei babyspulletjes verzamelen etc. Ik vernoem nu allemaal praktische zaken omdat dat het eerste is dat ook bij iedereen opkomt. Mensen reageren dan ook vaak dat het zo erg moet zijn dat we al die spulletjes hebben liggen en we die nu ineens na jouw stilgeboorte niet meer kunnen gebruiken. En dat is inderdaad vreselijk. Al dat werk voor niks en vooral ook al die herinneringen toen we deze dingen aan het voorbereiden waren. Vrolijke herinneringen gevuld met geluk. Herinneringen die nu overschaduwd zijn door de pijn die het ons deed om al jouw spulletjes op zolder op te bergen.

Maar er is ook nog een ander aspect dat vaker vergeten wordt. Dat komt omdat het niet tastbaar is maar gaat om een mentaal proces dat zich al die maanden heeft afgespeeld. Ook in ons hoofd hebben we ons namelijk voorbereid op ons leven als jouw papa en mama. Ons dagelijks leven ging helemaal veranderen. Dat we niet meer zomaar ineens een avondje naar de cinema zouden kunnen. Dat we niet meer elk weekend met vrienden zouden kunnen afspreken. Dat we niet meer eerst aan onszelf zouden denken maar dat jij belangrijker was. Ik zei vaak al lachend dat we nu nog veel probeerden te slapen omdat we dit de komende 18 jaar niet meer zouden kunnen. We gingen nog een laatste keer op vakantie, de laatste reis dat we niet voor jou gingen moeten zorgen. En in ons hoofd was deze fase van ons leven, waarin we enkel met ons tweetjes waren, dan ook echt afgesloten voor je papa en mezelf. En dat is niet iets dat we nu zomaar kunnen terugdraaien. We zouden nu inderdaad elke avond naar de cinema kunnen gaan, of we kunnen inderdaad een toffe reis plannen met de rugzak. Maar het interesseert ons niet meer. We gingen die dingen niet meer kunnen doen en hier hebben we nu dan ook geen zin meer in. Het is niet omdat jij er niet meer bent en ik niet meer zwanger ben, dat wij ineens weer het leven kunnen leiden van een koppel zonder kinderen. Dat voelt niet meer juist aan.

En dan zit ik bovendien ook nog met dat gevoel dat tijdens mijn zwangerschap van jou steeds sterker werd, mijn moedergevoel. Het gevoel dat ik jouw mama ben uit zich vooral in de drang die ik voel dat ik jou moet verzorgen. Jou verzorgen en kunnen vertroetelen was waar ik het meest van al naar uitgekeken had. Aan de slag te gaan met pampers, lotion, kleertjes, maar vooral door jou te knuffelen, jou in slaap te wiegen, met jou te babbelen. Jouw mama te zijn en jou te kunnen verzorgen. Toen je geboren werd konden we jouw lichaampje nog knuffelen. Daarna konden we nog papieren invullen en was er nog jouw begrafenis. Maar na jouw begrafenis was er niets meer. Dat was het dan. Er bleef niets meer over om voor jou te doen. Dat is de echte leegte die je achterlaat in mijn leven. Ik kan je niet meer verzorgen. En mijn lichaam was op dat moment voorgeprogrammeerd om dit wel te doen. Urenlang heb ik dan ook een kussen vastgehouden, anders schreeuwden mijn armen uit dat er iets ontbrak. De eerste weken kon ik me ook enkel motiveren om iets te doen als dat een soort van zorgen voor jou inhield. Een beeldje of bloemen kopen die ik op je graf kon zetten. Foto’s van jou bewerken met verschillende filters, van sommige van jouw foto’s heb ik wel tien verschillende versies. Ik ben ook bezig met een scrapbook zodat geen enkele fase van jouw korte leven ooit vergeten wordt. Verder heb ik een speciaal plaatsje voor jou gecreëerd in onze woonkamer met onder andere je foto en afdrukjes. En nu natuurlijk ook deze site, zodat je ook een digitaal plekje hebt. Alles om jou nog te kunnen verzorgen. Want dat had ik me voorgenomen, en ook al is het niet op de manier die ik verwacht en gehoopt had, toch zal ik dat nog steeds zo goed mogelijk blijven doen.