Bij het opzetten van een blog is het de bedoeling dat je in een zin meedeelt waarover de blog zal gaan, zodat het onderwerp meteen duidelijk is voor medelezers. De inhoud van deze blog bepalen is gemakkelijk, deze website gaat over jou, Liam, en over hoe je papa en mama nu verder moeten zonder jou.

Maar ik heb moeite om dit met de juiste woorden te omschrijven. In het Nederlands is de correcte term namelijk “doodgeboorte”. Deze blog gaat over ons leven na jouw doodgeboorte. Wat voor een vreselijk woord. Ik kan me niet inbeelden dat diegene die dit woord heeft uitgevonden zelf de ouder is van een gestorven baby’tje. Dat woord is zo koud en kil. Wat me nog het meeste stoort is dat de nadruk zo hard op “dood” ligt. De “dood” weegt zoveel zwaarder door dan de “geboorte”. En dat voelt helemaal niet juist aan. Ja, jij bent gestorven, en dus ben je nu inderdaad dood. Maar je was al gestorven de dag voor je geboorte. Voor mij ben je gestorven op 27 november, toen de dokter bevestigd heeft dat je hartje niet meer klopte. Je geboorte was de dag erna, op 28 november. In mijn hoofd zijn dit twee aparte gebeurtenissen die haaks op elkaar staan. Jouw dood zonder twijfel het ergste moment van mijn leven maar jouw geboorte absoluut het mooiste moment van mijn leven. Het moment waar ik al zolang naar had uitgekeken, wekenlang heb ik afgeteld naar het moment dat je eindelijk in mijn armen zou liggen, dat ik je gezichtje zou zien, je vingertjes zou kunnen aanraken. Het is ook het moment dat ik écht mama ben geworden. Jouw mama. Zo’n lelijk woord als “doodgeboorte” past hier dus absoluut niet.

Het Engelse woord “stillbirth” vind ik minder luguber klinken. “Still” slaat hier op het feit dat je niet meer bewoog toen we je eindelijk konden vasthouden. Er zit ook een mooie tweede betekenis in verscholen: “still born”, dat je wel nog steeds geboren bent. De nadruk ligt hier op wat belangrijk is, dat je nog steeds op deze wereld bent gekomen. En dus dat je nog steeds onze jongen bent, en wij jouw papa en mama.

Met het woord stilgeboorte heb ik dan ook minder problemen. Ook hier zit er achter “stil” een dubbele betekenis, je bewoog niet meer en je maakte geen lawaai. Het typische geluid bij een geboorte waar alles goed gaat, is een huilende baby. Ik heb nooit het geluk gehad om jouw stem te horen, bij jouw geboorte ontbrak jouw gehuil. Maar ik heb je wel nog altijd kunnen bewonderen, kunnen zien dat je perfect was. En dat maakt me jouw trotse mama, die met veel liefde terugdenkt aan jouw geboorte. En dat gevoel laat ik nooit van me afnemen, zeker niet door zo een verschrikkelijke term.