Als vrienden me een berichtje sturen om te vragen hoe het met me gaat dan weet ik nooit goed wat te antwoorden. Want ik wil hen laten weten dat het niet goed gaat, dat is namelijk gewoon de waarheid, maar ik wil hen ook niet te hard afschrikken, uit vrees dat als ik té eerlijk ben ze ook zullen stoppen om contact met mij op te zoeken omdat zelfs zij al het verdriet dat ons is overkomen niet zullen kunnen aanhoren. Als de berichtjes een vele langere tekst toelieten dan zou ik hetvolgende willen antwoorden:

Ik voel me als een rietstengel in een groot meer van verdriet. Aan de oevers van dit meer vind je vele andere rietstengels terug. Sommige staan net aan de rand van het water en zien en voelen het verdriet ook in mindere mate. Sommige rietstengels worden volledig omringd door andere en hebben geen idee dat er ook maar een meer van verdriet bestaat. Al deze rietstengels groeien knus bij elkaar, samen kunnen ze zich beschermen tegen de wind.

In het midden van het meer vind je enkele rietstengels terug die apart staan. Ik ben een van deze alleenstaande stengels die verspreid staan over het meer. Allemaal wilden ze maar wat graag ook aan de oever staan, gewoon tussen al het ander riet, maar dat kan nu eenmaal niet. De rietstengels in het midden van het meer zijn anders dan de andere. Ze zijn heel kwetsbaar. Soms bewegen ze gewoon met de wind mee, net dezelfde bewegingen als het riet aan de oever. Maar vaak waait het veel harder in het midden van het meer dan aan de oever. Zo goed als elke dag passeren er daar enkele extra hevige windstoten die het riet bijna doen kraken. Bijna, want het weet ondertussen best dat het niet tegen de wind moet proberen te vechten. Meebuigen, soms zover dat het kopje ondergaat en niet meer kan ademen. Maar het weet dat het geduld moet hebben tot de wind weer gaat liggen. Tot het terug boven water komt. En opnieuw rustig kan meewiegen zoals die andere rietstengels aan de oever.